Przejdź do zawartości

Osiedle Schillerpark

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Osiedle Schillerpark

Osiedle Schillerpark (niem. Siedlung Schillerpark) – modernistyczne osiedle domów mieszkalnych w środkowo-zachodniej części Berlina. Wybudowane w latach 1924–1930 według planów Bruna Tauta.

W lipcu 2008 osiedle Schillerpark wraz z pięcioma innymi modernistycznymi zespołami mieszkaniowymi Berlina zostało wpisane na listę dziedzictwa kulturowego UNESCO[1].

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Pierwsze plany osiedla mieszkaniowego w tej części Berlina powstały już w 1914 po założeniu parku Schillera, jednak wybuch I wojny światowej przeszkodził w ich realizacji.

Dopiero w 1924 po wprowadzeniu podatku od czynszów (niem. Hauszinssteuer) państwo dysponowało odpowiednią sumą środków, by rozwinąć budownictwo socjalne. Berlińska spółdzielnia oszczędnościowo-budowlana (niem. Berliner Spar- und Bauverein) powierzyła Bruno Tautowi projekt budowy nowego osiedla przy parku Schillera wzdłuż Bristolstraße. Taut przedstawił koncepcję zabudowy otwartej złożonej z grup dwu- do czteropiętrowych domów wzorowanych na architekturze holenderskiej J.J. P. Ouda. Zastosowanie czerwonej cegły palonej nawiązywało do szkoły amsterdamskiej. Pomalowane na biało i niebiesko fragmenty pokryte gładzią nadają kolorowe akcenty. Płaskie dachy były jednymi z pierwszych w Berlinie.

W latach 1924–1930 zbudowano 303 mieszkania. W pierwszej fazie (1924–1925) powstały trójskrzydłowe budynki, zgrupowane wokół dziedzińca. W kolejnych fazach budowano po dwa mieszkania na piętrze. Wszystkie budynki zostały wyposażone w łazienki i balkony bądź loggie. Na osiedlu powstała również wspólna pralnia. Mieszkania liczyły od jednego i pół do czterech i pół pokoi, nawet te najmniejsze miały powierzchnię ok. 40 m²[2]. Na osiedlowym dziedzińcu posadzono drzewa i urządzono place zabaw dla dzieci. Ponadto na osiedlu wybudowano przedszkole.

Podczas II wojny światowej osiedle zostało częściowo zniszczone. Odbudową w 1951 kierował Max Taut, brat zmarłego w 1938 Bruno Tauta. Osiedle rozbudowano w latach 1954–1959 według planów Hansa Hoffmanna, który nowe budynki zaprojektował w stylu Tauata.

W 1991 przeprowadzono renowację osiedla. Obecnie (2008) 570 mieszkaniami administruje Berlińska Spółdzielnia Budowlano-Mieszkaniowa z 1892 (niem. Berliner Bau- und Wohnungsgemeinschaft von 1892). Cały kompleks podlega ochronie zabytków.

Galeria

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Monika Kuc. Niemieckie zabytki skromne i gustowne. „Rzeczpospolita”, 12.08.2008. [dostęp 2008-11-20]. 
  2. Kristina Pezzei. Überalterte Oase im sozialen Brennpunkt. „die Tageszeitung”, 23.06.2008. [dostęp 2008-11-20]. (niem.). 

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Literatura

[edytuj | edytuj kod]
  • Jörg Haspel, Annemarie Jaeggi: Siedlungen der Berliner Moderne. Monachium: Deutscher Kunstverlag, 2007. ISBN 978-3-422-02091-7. (niem.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]